wtorek, 1 czerwca 2010

chomik domowy




Chomiki posiadają 16 zębów[2]. 2 siekacze i 6 trzonowców rozstawione na dole i na górze. Siekacze nie posiadają korzenia, dlatego rosną przez całe życie chomika. Zwierzę może je ścierać, jedząc twardy pokarm. Tuż przy obu stronach warg znajdują się pojemne torby policzkowe. Są tak duże, że po napełnieniu przekraczają podwojony obwód głowy. Służą do transportu pożywienia. Zwierzę opróżnia je pocierając je przednimi kończynami. Żołądek chomika składa się z dwóch komór. W pierwszej komorze następuje wstępne trawienie, natomiast w głównej komorze pokarm przechodzi ostateczne trawienie.
Żywienie
Podstawowym pokarmem jest specjalistyczna mieszanka dla gryzoni. Jako dodatek żywieniowy podaje się:
Nasiona;
pszenica, owies, kukurydza, jęczmień oraz pestki słonecznika i dyni (dwa ostatnie w małych ilościach).
Warzywa;
marchew, buraki, rzepa, brokuła, endywia, szpinak, liście kalafiora, pietruszka oraz brukselka, (ostatnie podaje się tylko chomikom, które skończyły 12 tygodni) .
Owoce;
jabłko, gruszka, winogrona.
Zioła;
krwawnik pospolity, gwiazdnica pospolita, starzec zwyczajny, koniczyna, mniszek pospolity, tasznik pospolity, liście maliny.
Inne;
rodzynki, gotowane jajko, ciasto owocowe (wszystko w małych ilościach).
Owady – Chomiki też bardzo chętnie jedzą larwy
mącznika. Należy im podawać 3-4 owady dziennie żeby uzupełnić potrzebne białko.
Nie wolno chomików karmić: kruchą
sałatą, solonymi orzeszkami i słodyczami oraz gotowanymi jarzynami.
Do ścierania zębów mogą służyć gałązki z drzew owocowych (
jabłoni czy gruszy).

szczury domowe


Szczur (Rattus) – rodzaj gryzonia z rodziny myszowatych obejmujący około 50 gatunków. Do najbardziej znanych należą, występujące również w Polsce, szczur śniady i szczur wędrowny.
Potocznie mianem szczura określa się również inne
taksony, np. szczurem wodnym bywa nazywany karczownik, rzeczywiście do szczura bardzo podobny, albo bandikot indyjski, zwany czasem szczurem indyjskim. Popularny szczur laboratoryjny, charakteryzujący się śnieżnobiałą barwą i udowodnioną naukowo inteligencją, to albinotyczna forma szczura wędrownego. Szczury hodowlane żyją do 40 miesięcy, zazwyczaj dożywają ok. dwóch lat.

tygrys


rozwój

3-letnia Kira z młodym w Amersfoort Zoo
Samice osiągają
dojrzałość płciową pomiędzy 3-4 rokiem życia, samce średnio o rok później. W ciepłej strefie klimatycznej samice mogą przystępować do rozrodu o każdej porze roku, ale najczęściej (oraz w strefie zimnej) następuje to od końca listopada do początku kwietnia. Wchodząc w okres rui samice nawołują samca głośnym ryczeniem i spryskują moczem okoliczne drzewa i skały, sygnalizując w ten sposób gotowość do rozpoczęcia okresu godowego.[12]Takie zachowania powtarza do czasu kopulacji lub zakończenia rui. Przy malejącej liczbie tygrysów zdarza się, że samica nie znajduje partnera do rozrodu. Do ponownej rui dochodzi po 10-60 dniach, okres ten jest różny u poszczególnych samic.[13]

Młody tygrys syberyjski
Ciąża trwa 93-114 dni (najczęściej 104-106 dni), w miocie rodzi się zwykle 3-4[10], ale zdarzają się mioty od 1-7 młodych. Młode tygrysię po urodzeniu jest ślepe i bezradne. Waży ok. 1 kg. Śmiertelność młodych w pierwszym roku życia sięga 1/3, a w dwóch pierwszych latach życia może przekroczyć 50%. Szacuje się, że tylko jedno tygrysię z miotu osiągnie dojrzały wiek.[13] Najsłabsze w miocie często ginie tuż po urodzeniu.[9] Wiele młodych ginie na skutek powodzi, a także pożarów wzniecanych przez ludzi przy wyrębie lasów pod uprawy rolne.[7] Samiec obejmujący nowe terytorium, na którym znajdują się samice z młodymi zabija wszystkich potomków swojego poprzednika, aby przyspieszyć gotowość samicy do kopulacji. Po utracie młodych samica wchodzi w estrus w ciągu kilku miesięcy, a wychowując młode – po 2-3 latach od poprzedniej rui.
Około 8 tygodnia życia młode są zdolne do opuszczenia kryjówki i podążania za matką, która wychowuje je bez pomocy samca. Jego udział w wychowaniu potomstwa ogranicza się do obrony terytorium przed intruzami, czasem do zabawy z młodymi. W okresie wychowywania potomstwa tygrysica jest najbardziej niebezpieczna dla każdego potencjalnego wroga.
[11] Wiele z dokonanych przez tygrysicę ataków na człowieka miało miejsce w wyniku zaskoczenia jej w okresie opieki nad młodymi.[13]
Wymiana zębów mlecznych na zęby stałe rozpoczyna się ok. 6 miesiąca życia.[9] Młode tygrysy wdrapują się na drzewa, ale z wiekiem stają się cięższe i robią to coraz rzadziej. Samodzielność młode tygrysy uzyskują około 18 miesiąca życia, ale pozostają z matką do 2-2,5 roku.[10] Młode samice obierają sobie nowe terytorium w pobliżu matki, natomiast samce wyruszają na poszukiwanie nowych terenów wdając się w walki z innymi samcami. Na wolności żyją 10-15 lat, w niewoli 16-20.[8] Zanotowano jeden przypadek 26-letniego tygrysa.[9]
Zagrożenia dla tygrysa
Wysoka śmiertelność młodych, zwyczaje obejmowania terytorium poprzez walkę między samcami, upodobanie do polowania na duże ssaki kopytne, które broniąc się potrafią zabić tygrysa oraz walki z niedźwiedziami lub stadami wilków – to naturalne przyczyny śmierci tygrysów. Jednak największym wrogiem tygrysa jest człowiek i azjatycka medycyna ludowa[9] uznawana obecnie za "przekleństwo tygrysów". Nowell i Jackson z Cat Specialist Group (IUCN) za największe zagrożenia dla istnienia gatunku uznali profesjonalnie zorganizowane kłusownictwo, zmniejszającą się na skutek przełowienia liczebność zwierząt stanowiących bazę pokarmową tygrysów oraz utratę siedlisk.[14]

Upolowanie tygrysa uważane było za powód do dumy. Indie. Fotografia z 1903.
Futro z tygrysa – uważane za cenne trofeum myśliwskie – służy do zdobienia ubiorów, m.in. tybetańskie stroje ludowe chuba,[15] a kości, wibryssy[9] i inne części ciała są wykorzystywane w chińskiej medycynie ludowej i jako afrodyzjaki, na które rośnie popyt wraz ze wzrostem zamożności w niektórych krajach azjatyckich.[4] Małe tygrysy są szczególnie chętnie zabijane przez kłusowników, z powodu wysokiej ceny uzyskiwanej na czarnym rynku.[13]
Działania wojenne na terenie Kambodży, Laosu i Wietnamu to kolejny czynnik, który zredukował liczbę zwierząt w południowej Azji.
Tygrysy są również zabijane lub otruwane z powodu ataków na ludzi i na żywy inwentarz. W większości przypadków ataków na ludzi dokonują osobniki zranione, nierzadko przez kłusowników.
[16]
Osobny artykuł: Ataki tygrysów na ludzi.
Liczba żyjących obecnie tygrysów nie jest znana. Nowell i Jackson (1996) oraz Seidensticker i inni (1999) szacowali, że dawna populacja licząca ok. 100 000 tygrysów została zredukowana do 2500 dorosłych osobników, z czego żadna z subpopulacji nie przekraczała 250 osobników zdolnych do rozrodu,[2] a większość nie przekracza 120 osobników. Populacje te są zbyt nieliczne, aby zapewnić reprodukcję i wymianę genetyczną. World Wildlife Fund szacuje łączną liczbę dorosłych i młodych tygrysów na 5000-7000.[17] Informacje rządu indyjskiego o szacowanej liczbie 3100-4500 osobników tygrysa bengalskiego (dane z 2002) są już prawdopodobnie nieaktualne. P.K. Sen, dyrektor WWF India's tiger and wildlife program ocenia indyjską populację tygrysów na mniej niż 2000 osobników. Szacuje się, że najliczniejszy – "królewski" tygrys bengalski (Royal Bengal tiger) – może wyginąć przed rokiem 2010, według chińskiego horoskopu – Rokiem Tygrysa.

lampardy


Lampart to średniej wielkości kot, posiada okrągłe uszy osadzone na krótkim pysku. Szerokie łapy wyposażone są w ostre pazury. Sierść jest błyszcząca, na grzbiecie i bokach usiana ciemnymi plamami o wielkości grochu albo orzecha.Występuje w całej Afryce.
wysokość: 50-78 cm
długość ciała: 100-159 cm
długość ogona: 58-110 cm
waga: samica 30-50 kg, samiec 50-65 kg .
Poluje na
lisy, zające, mangusty, perliczki, węże, jaszczurki, ryby, młode antylopy, świnie rzeczne, szakale, gryzonie i inne. Rzadziej poluje na większe zwierzęta takie jak bawoły i antylopy nigalu.
Lamparty wolą naturalną zdobycz, ale jej brak zmusza je do polowania na
zwierzęta hodowlane. Zdarzają się lamparty ludojady, ale najczęściej są to osobniki stare, chore, niezdolne do polowań albo samice wychowujące młode.
Zwierzęta te są samotnikami (choć nieraz grupy rodzinne mogą wynosić od czterech do sześciu osobników). Polują w nocy, a za dnia odpoczywają, często drzemiąc wyciągnięte na gałęzi drzewa. Z reguły prowadzą osiadły tryb życia, lecz w poszukiwaniu nowych terenów łowieckich mogą się przemieszczać. Unikają człowieka. Terytorium samca może osiągać od pięciu do czterdziestu kilometrów kwadratowych.
Lamparty charakteryzują się niebywałą zwinnością i siłą. Potrafią się wspinać. Niejednokrotnie wciągają wysoko w koronę drzew ofiary cięższe od siebie, nawet młode
żyrafy. Choć nie przepadają za wodą, lamparty potrafią świetnie pływać.
Lamparty żyją ok. 15-20 lat.
Dojrzałość płciową lampart osiąga w wieku od 2,5 do 3 lat. Okres godowy u lampartów trwa wiosną, a w tropikach cały rok. Po ciąży trwającej 90-112 dni rodzi się od jednego do sześciu młodych o wadze około 300 gramów, które opuszczają matkę po ok. 2-3 latach w poszukiwaniu własnego terytorium.

Zaby i ich jad


ten artykuł napisze sama.


a więc ropuchy to zwierzęcia nijakie .Nie wiesz w którym momencie cię zaatakują .Najpierw wyglądają niewinnie .Po długim czasie jednak masz coś na ręce.Kiedy miałeś ropuche na ręceżyła ona spokojnie wypuścić jakiś jad.Jad może pochodzić z brzucha ,z tułowia ,z buzi ,a ty tego nie zauważysz.To chyba nie jest śmiertelne ale może pojawić się u nas jakaś choroba .Ponieważ niektórzy lubią żaby różnego gatunku tak jak ja i chcą ropuche to zamiast niej zalecam małe żabki lub żaby barwy zielonej np.rechotki .Miałam taką po deszczu .Znalazłam ją na trawce w Ropicy Górnej.Tam jest dużo takich żab czy jaszczurek.Więc ropuch nie zbierajcie .Łatwo poznać żabę która nie ma w sobie jadu.Jak ją poznać ?Poprostu te mniejsze żaby od ropuchy są nie jadowite.

życze udanego polowania na żaby !!!!!! ;-)

leniwiec dwupalczasty


Leniwiec dwupalczasty (Choloepus didactylus; nazwa lokalna: unau) – typowy przedstawiciel leniwców dwupalczastych. Zamieszkuje Gujanę i Wenezuelę, a także dorzecze Amazonki w Peru, Brazylii i Ekwadorze.
Prowadzi tryb życia głównie nocny. Żywi się przede wszystkim liśćmi, owocami i pędami. Potrafi świetnie pływać. Leniwiec jest zwierzęciem, które spędza na drzewie całe życie. Z drzew schodzi tylko raz na tydzień w celach higienicznych, ponieważ nie potrafi sprawnie chodzić, pełznie po ziemi przesuwając się za pomocą pazurów. Tak rzadkie wydalanie możliwe jest dzięki bardzo niskiemu tempu metabolizmu. Niskiemu metabolizmowi leniwiec zawdzięcza też bardzo małą, jak na ssaka, temperaturę ciała 24 do 33 °C.
Osiąga długość około 60 cm i ciężar około 9 kg. Ogona brak. Przednie kończyny zakończone są dwoma palcami. Futro tworzy warstwa krótkich włosów wełnistych i długie włosy barwy brązowej, jednak w naturze lekko zielone, co wynika z porastania sierści
glonami. W futrze leniwców bytują na stałe 4 gatunki chrząszczy i 9 gatunków ciem.